Z pamiętnika #5 - Jak zostawiłam 1000 franków w szwajcarskim szpitalu...

Pierwsze dni życia w nowym kraju to zazwyczaj nauka na błędach. Zwłaszcza jeśli nie zna się dokładnie kultury i zwyczajów. W moim przypadku nie było inaczej. Wyniosłam z tego jedną bardzo ważną lekcję: „Nie chorować w Szwajcarii“.

Zapraszam Was do wysłuchania mojej historii!

Zacznijmy od dość istotnego faktu, że w Szwajcarii nie od razu dostaje się pozwolenie na pobyt. Tuż po przyjechaniu zgłosiłam się oczywiście do gminy, w której mieszkaliśmy. Usłyszałam tam, że przez 3 miesiące od dnia przyjazdu mogę przebywać w kraju jako turystka. Nikt nawet nie zapisał mojego imienia, daty – niczego, więc równie dobrze mogłam przyjść znowu za miesiąc i twierdzić, że dopiero co przyjechałam. Byłam więc turystką, która z powodu braku pozwolenia ma nijakie szanse na znalezienie pracy, ale to opowieść na zupełnie inny wpis.

W takich oto okolicznościach przyszło mi zmagać się z paskudnym zapaleniem ucha. Był jednak jeden problem: byłam turystką nieubezpieczoną w Szwajcarii i nie mogłam iść do żadnego lekarza. Chodziłam z potwornym bólem przez tydzień, po którym czułam, jakby ktoś przewiercał mi się przez ucho i trzeba było działać. Przed wyjazdem ubezpieczyłam się w PZU (było to ubezpieczenie zdrowotne podczas wyjazdu za granicę). Wraz z mężem stwierdziliśmy, że najlepszym wyjściem będzie skontaktowanie się z infolinią i wyjaśnienie, jak w naszej sytuacji będą wyglądać procedury. Usłyszeliśmy, że mogę naturalnie iść do lekarza, a oni zwrócą mi część poniesionych kosztów leczenia.

Zaczęliśmy zatem poszukiwanie najbliższego lekarza-laryngologa w okolicy. Zadzwoniliśmy do kilku znalezionych numerów, by umówić się na wizytę, jednak po opisie naszej sytuacji wszędzie słyszeliśmy odmowną odpowiedź. Nikt nie chciał mnie przyjąć! Jeden z lekarzy poradził nam, że możemy postąpić na dwa sposoby: punkt 1 – pójść do lekarza rodzinnego; punkt drugi – udać się do szpitala. Punkt 1 odpadał natychmiast: przecież nie byłam ubezpieczona, więc nie miałam także lekarza rodzinnego. Pozostawał szpital.

Nie mając innego wyjścia, pojechaliśmy do najbliższego szpitala, który i tak znajdował się 35 km od naszego miejsca zamieszkania. Stanęliśmy przy okienku i po raz kolejny w tym dniu wyjaśniliśmy moją sytuację. Pani spojrzała na mnie z politowaniem i powiedziała nam, że owszem zostanę przyjęta, ale najpierw muszę wpłacić kaucję w wysokości 1000 franków. Nogi się pode mną ugięły. Przypomnijmy, że nie pracowałam jeszcze wtedy, więc nas oboje utrzymywał mąż. Była to zatem spora kwota, którą w dodatku nie wiadomo było, czy otrzymamy z powrotem.

Artur zostawił mnie w poczekalni, a sam pojechał wypłacić pieniądze z bankomatu. Wrócił po 20 minutach i dopiero po zobaczeniu przez panią pieniędzy mogliśmy zabrać się za wypełnianie formularzy. Oczywiście biurokracja obecna jest wszędzie i niezależnie od stanu zdrowia! Dalej miało miejsce tylko czekanie. Mówi się, że to w Polsce trzeba się naczekać na lekarza, ale mi wydaje się, że wszędzie tak jest. Moje czekanie trwało godzinę, podczas której myślałam, że to ucho mi odpadnie. W końcu wywołano moje nazwisko i zabrano na salę, gdzie czekały łóżka z parawanami. Czułam się niczym pacjent z „Chirurgów” - tak bardzo podobny obraz zastałam w środku. Kazano mi usiąść i czekać na lekarza, co trwało kolejne pół godziny (Wspominałam już, że ta wizyta kosztowała mnie 1000 fr.?).

W końcu zjawił się lekarz, a nawet dwóch. Poświecili mi światełkiem w kierunku ucha i coś pomamrotali. Zadali parę pytań i wyszli. W późniejszym czasie dowiedzieliśmy się, ze nie byli to nawet laryngolodzy, a chirurdzy! W dodatku nie mieli oni zielonego pojęcia, co mi dolega. Po powrocie poinformowali mnie, że nie mogą mi pomóc, a jedyne, co mogą zrobić to na ich odpowiedzialność umówić mnie na wizytę u laryngologa, który będzie na mnie czekać jutro.

Ile myśli kłębiło się wtedy w mojej głowie. Jeszcze jeden dzień z tak silnym bólem? Zaraz! To nagle mogę pójść do zwykłego laryngologa? To kompletnie nie trzymało się kupy! Cóż mogłam powiedzieć... Oczywiście zgodziłam się na wizytę w dniu następnym, po czym przeżyłam kolejny mini-zawał. Jeden z lekarzy pożegnał mnie bowiem zdaniem, że rachunek za szpital przyjdzie pocztą. Chwila! MOMENT! Czy to nie ja zapłaciłam przed godziną 1000 franków?! Jak się później okazało, najgorsze scenariusze ziszczają się w najmniej oczekiwanym momencie. Kaucja 1000 fr. okazała się być bezzwrotna, a miesiąc później przyszedł mój pierwszy rachunek za konsultację medyczną.

Wtedy po raz pierwszy zapoznałam się z systemem płacenia za każde 5 minut podczas wizyty u lekarza. Każde 5 minut siedzenia na łóżku szpitalnym, a nawet czas oczekiwania na lekarzy było wliczone w rachunek! Ogólny koszt zamknął się wtedy w okolicy 250 franków. Sam pobyt w szpitalu kosztował mnie już 1250 fr, a żadna pomoc nie została mi udzielona.

Następnego dnia stawiłam się na omówioną wizytę. Lekarz-laryngolog wysłuchał ze zdumieniem tej historii i stwierdził nawet, że on od razu by mnie przyjął (No tak. Każdy mądry po szkodzie). Ta wizyta nie trwała długo (wydłużono ją dodatkowo obowiązkowym – niby – badaniem słuchu). Dostałam lekarstwa i kolejny rachunek. Ten krótki pobyt kosztował mnie ponad 260 fr. Lekarz był jednak na tyle miły, że wypełnił papiery w taki sposób, by ubezpieczalnia nie miała żadnych wątpliwości, że należy mi się zwrot.

Po zebraniu wszystkich rachunków za leczenie i recepty musiałam skontaktować się z biurem PZU w Polsce. Byłam święcie przekonana, że nigdy w życiu nie zostanie zwrócona mi tak duża kwota. Naturalnie po raz kolejny musieliśmy uporać się z biurokracją, zapewniać, że kontaktowaliśmy się z nimi wcześniej i okazać każdy papierek otrzymany od lekarza i w szpitalu. Jak skończyła się ta historia? Dla nas dość szczęśliwie. Firma zwróciła nam w całości rachunek za laryngologa. Ze szpitalnej wizyty otrzymaliśmy z kolei około 850 franków zwrotu. W ostatecznym rozrachunku moje zapalenie ucha kosztowało mnie 400 fr. wraz z lekarstwami i dało mi lekcję na całe życie. Lepiej naprawdę nie chorować w Szwajcarii! A tak całkiem serio: z własnego doświadczenia mogę Wam tylko poradzić, byście zawsze ubezpieczali się na wyjazdy – zwłaszcza zagraniczne, bo nigdy nie wiadomo, co może się wydarzyć. Ja od tamtej pory przed każdą podróżą kontaktuje się z ubezpieczalnią i dowiaduję się, co konkretnie obejmuje moje ubezpieczenie podczas wyjazdu do danego kraju.

A Wam zdarzyło się kiedyś korzystać ze służby zdrowia za granicą?