Z pamiętnika #2 - Z czym zmaga się przyszła Para Młoda?

W pierwszym poście z serii Z pamiętnika opowiedziałam Wam o moich perypetiach związanych z poszukiwaniem mieszkania w Szwajcarii. W tym cyklu nie chciałabym jednak skupiać się jedynie na temacie kraju, który zamieszkuję, dlatego dziś zdecydowałam się poruszyć z Wami inną, nieco drażliwą kwestię. Jak pewnie wiecie, niedługo czeka mnie zmiana stanu cywilnego. W ciągu ostatnich miesięcy nasze życie kręci się wokół tego, a w naszych głowach pojawiło się wiele przemyśleń na temat samego zawarcia związku małżeńskiego, jak i reakcji najbliższych na tę wiadomość.

Zachęcam do przeczytania mojej historii!

Słowem wstępu...

By dobrze zrozumieć nasze położenie, muszę wyjaśnić, że od 6 lat jestem w związku z moim narzeczonym. Można powiedzieć, że rozpoczynając ten związek, wchodziłam również w dorosłe życie. Dość szybko pojawiła się decyzja o wspólnym zamieszkaniu i tym samym przybyliśmy do Szwajcarii. W maju minie dokładnie 5 lat od momentu naszego zamieszkania razem. Oczywiście początkowo nie mieliśmy zbyt dużego doświadczenia życiowego, ani tak ugruntowanego własnego zdania jak dziś. Mój narzeczony czuł się zatem w obowiązku, by przed wspólnym zamieszkaniem się oświadczyć. Nie należymy do osób romantycznych, nie lubimy tego typu uniesień, patrzenia sobie przez cały wieczór w oczy i przekomarzań na zasadzie Kto kocha kogo bardziej. Jesteśmy typowymi realistami, tak więc zaręczyny nie były specjalnym wydarzeniem i polegały jedynie na wręczeniu pierścionka. Z perspektywy czasu wiem, że to wydarzenie powinno mieć miejsce o wiele później i nie być traktowane jako obowiązek przed wspólnym zamieszkaniem. Nie trudno się domyślić, że w stanie narzeczeństwa byliśmy 5 lat, lecz do ślubu nam się nie spieszyło.

 Ciąg niewygodnych pytań uważam za otwarty!

Od momentu otrzymania pierścionka zaręczynowego dumnie nosiłam go na palcu, ale bardzo niechętnie używałam górnolotnych słów: narzeczony, narzeczona, przez co wielokrotnie byłam poprawiana przez znajomych. W Szwajcarii zaczęliśmy poznawać coraz więcej osób, w tym (jakoś tak się składało) większość par małżeńskich. W przypadku jednych była to kwestia kilku spotkań, w przypadku innych – kilkanaście miesięcy, lecz zawsze pojawiało się w końcu niewygodne pytanie: Kiedy ślub? Praktycznie na każdym spotkaniu w pewnym momencie pojawiał się temat małżeństwa, które (co ważne) było w szerokim spektrum zachwalane, bo nie ma przecież nic piękniejszego niż dwoje ludzi ślubujących sobie miłość i oddanie do końca swoich dni... Przyznam Wam szczerze, że najczęściej w tym momencie szybko się ulatnialiśmy. Pośrednio docierały do mnie opinie (ludzie gadają...), że jestem dziwna, coś ze mną nie tak itp. Po pierwsze nie spotkałam się ze zdaniem, że dziwny jest mój narzeczony, tylko ja – nie chcąc, zaciągnąć go do ołtarza. Kolejnym absurdem był dla mnie fakt, że każdy z góry zakładał, że to on nie chce zgodzić się na ślub, a ja nawet jeśli mówię inaczej, to podświadomie i tak chcę wziąć ślub. Morał wysuwa się sam: Polacy w dalszym ciągu mają obraz patriarchatu mężczyzny, który o wszystkim decyduje i wyobrażenie o kobiecie, która tylko czeka na złowienie dobrej partii, wychodzi za mąż i zajmuje się domem oraz dziećmi. Jeśli ktoś reprezentuje zgoła inne przekonania, uważa się go za dziwnego.

Dobry czas na podjęcie ważnych decyzji

Dochodzące do nas zewsząd pytania zaczynały powoli cichnąć i wśród wielu osób mieliśmy opinię: Im już nic nie pomoże, nie warto nawet zaczynać tematu. Ponad rok temu wybraliśmy się na rejs, który zresztą opisywałam dość dokładnie w relacjach na blogu. O ile mogliście zobaczyć piękne miejsca, które odwiedziliśmy, to już o najważniejszej decyzji Was nie poinformowałam. Podczas jednej z pierwszych kolacji na statku nasunął się temat ślubu. Zupełnie luźna pogadanka przekształciła się w rozmowę o tym, jak oboje wyobrażamy sobie ten dzień i kiedy powinien nastąpić. Wiele kwestii zostało wtedy przez nas ustalonych, mimo że do końca nie zdawaliśmy sobie sprawy, że rozpoczęliśmy planowanie Naszego Wielkiego Dnia. Temat ślubu przewijał się przez cały pobyt, a wracając do domu, wiedzieliśmy już, że wydarzy się to w przyszłym roku. Czy miały na to wpływ pytania i naciski znajomych? Zdecydowanie nie. Obojgu z nas nie przeszkadzałoby, gdybyśmy wzięli ślub w wieku 30, 40 lat czy nawet wcale, lecz w tamtym momencie coś pyknęło. Poczuliśmy, że to ten właściwy moment, że chcemy zacząć planować dzień ślubu i by odbył się on za rok. Oboje dojrzeliśmy do tej decyzji.

W końcu się doczekali!

Po oswojeniu się z tą myślą zaczęliśmy powoli informować najbliższych o naszych planach. Pierwsza dowiedziała się oczywiście rodzina, która o dziwo najmniej naciskała na jakiekolwiek deklaracje z naszej strony. Znajomi reagowali różnie. Większość reakcji była bardzo pozytywna, otrzymywaliśmy gratulacje, a standardowym zdaniem było No! Nareszcie! Pojawiło się jednak grono osób, które zaczęło bojkotować nasz pomysł, a mój narzeczony słyszał wielokrotnie (pół żartem, pół serio): Nie żeń się! Najśmieszniejsze było to, że często takie zdanie padało z ust osób, które wcześniej tak gorliwie zachęcały nas do zawarcia związku małżeńskiego. Często w rodzinach tychże osób działo się nie najlepiej, co domyślam się miało wpływ na takie reakcje.

Rozumiem, że w Twoim małżeństwie dzieje się źle, ale dlaczego zakładasz, że moje również się tak skończy? Dlaczego zamiast zwykłego „Gratuluję”, przeprowadzasz półgodzinną dyskusję z moim narzeczonym, mówiąc, że będzie żałował i każda kobieta jest taka sama?

W ciągu tamtego roku wiele kontaktów ze znajomymi, mieszkającymi w Szwajcarii rozwiązało się właśnie z takich powodów. Osobiście uważam, że nie należy przebywać z ludźmi, którzy są energetycznymi wampirami. Być może część z tych, którzy mieszkają na obczyźnie, potwierdzą, że znajomości za granicą często są zawierane na dziwnych zasadach i przyjaźnisz się z kimś, z kim w normalnym życiu pewnie nie miałbyś kontaktu. Tak było również w naszym przypadku, gdzie po każdym spotkaniu z taką osobą, czuło się paskudne przybicie i zero pozytywnych emocji. Ostatecznie cieszę się, że te znajomości zostały rozwiązane, a pomogła nam w tym właśnie decyzja o ślubie.

Do szału doprowadzały mnie osobiście żarty, mówiące, że po ślubie wszystko się skończy!, że powinniśmy korzystać póki można, bo potem wszystko się zmieni! I może Wy będziecie mi w stanie wyjaśnić, co się skończy i co się zmieni? Nagle przestaniemy się kochać? Żyjąc ze sobą od 5 lat pod jednym dachem znamy się na wylot i wiemy o sobie nawzajem wszystko, łączenie z przewidzeniem zachowania się w danej sytuacji. Co zatem miałoby się zmienić? Chyba jedynie moje nazwisko! W jaki sposób mielibyśmy wykorzystać ostatnie dni wolności, skoro i tak większość rzeczy robimy wspólnie, ponieważ najlepiej czujemy się we własnym towarzystwie i przede wszystkim jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Co właściwie mają oznaczać te ostatnie dni wolności? Przecież nie zwalniają mnie one z obowiązku wierności wobec partnera...

Przygotowania ślubne powinny być objęte całkowitą tajemnicą

Nasze przygotowania ślubne zaczęły się od przyjazdu do Polski na przełomie czerwca i lipca zeszłego roku. Już od samego początku czułam, że będzie to przeprawa niczym spływ kajakiem po rzece pełnej wygłodniałych krokodyli. Moja intuicja mnie nie zawiodła, wszak wszyscy wiedzą lepiej, jaką powinnaś mieć suknię, gdzie zrobić przyjęcie i kogo zaprosić. Jak już wspominałam nie należymy do romantyków, a przy okazji nienawidzimy wesel, dlatego wiele typowych zwyczajów ślubnych było w naszym przypadku nie do przyjęcia. Do Polski jechaliśmy zatem z wizją uroczystości, która satysfakcjonuje nas oboje i jest możliwa do spełnienia. Przyszła Para Młoda musi się niestety zmierzyć z rodziną, która ma zupełnie inne wyobrażenie na temat całego ślubu i chce na przykład zaprosić możliwie jak największą ilość gości (nawet tych, których na oczy nie widzieliście). Gdybym ja chciała zaprosić całe drzewo genealogiczne, liczba gości zwiększyłaby się z 60 do ponad 300 i ponad połowa z nich byłaby mi zupełnie nie znana. Dla mnie to totalny bezsens! Na własnej skórze przeżyłam zadawanie miliona pytań, dlaczego akurat w tym miejscu robię ślub, skoro TU mam bliżej i taniej i w ogóle to nie ma sensu, bo przyjęcie nie będzie trwać do 6 nad ranem, a następnego dnia nie będzie poprawin!

Przecież tak się nie robi! - i ten główny argument przejawiał się podczas każdej rozmowy. Rozumiem, że moje przyjęcie nie będzie typowym, polskim weselem, do którego przyzwyczajona jest zwłaszcza starsza część społeczeństwa, ale na litość boską, co to znaczy, że tak się nie robi? Dlaczego muszę postępować tak jak wszyscy? Dlaczego Polska jest nadal krajem, który stoi w miejscu? Dlaczego nie mogę mieć przyjęcia, które będzie odbiegać od wizji wesela w remizie, gdzie wódka leje się strumieniami, a na koniec męska część gości idzie za stodołę, by kolokwialnie mówiąc, dać sobie w mordę. I w końcu dlaczego nikt nie chce uszanować mojej woli i pomysłu, który mi odpowiada, narzucając własne utarte zachowania? Początkowa faza przygotowań nie była zdecydowanie najmilszym okresem mojego życia. Z każdej strony dochodziły do mnie nieproszone dobre rady, słyszałam, że jestem głupia, nie chcąc mieć sukni z miliona warstw tiulu i welonem na 5 metrów, że oni zrobiliby wszystko inaczej. A to wszystko oczywiście w formie rady i pomocy dla niedoświadczonej Panny Młodej...

Dwa pytania, których nigdy nie powinno się zadawać

Najbardziej kontrowersyjną kwestią, poruszaną w momencie zawierania związku małżeńskiego jest sama decyzja, czy ma być to ślub cywilny czy kościelny. Jak dla mnie istnieją tematy tabu, które nie powinny być poruszane i należy do nich właśnie religia. Nigdy nie weszłabym w żadną dyskusję, dotyczącą religii zarówno mojej własnej, jak i drugiej osoby. Żyję w kraju, gdzie różnorodność etniczna jest bardzo duża i każdy wyznaje inną religię, ale fakt posiadania innej wiary, nie umniejsza mu jako człowiekowi w moich oczach. Jestem osobą pod tym względem bardzo tolerancyjną i nigdy nie zadałabym pytania: Jakiej jesteś wiary? Co więcej, dopiero po dwóch latach znajomości z moją najlepszą koleżanką z pracy, przypadkowo dowiedziałam się, że jest ona muzułmanką (uprzedzam pytanie: Nie. Nie wygląda na muzułmankę) i chociaż nie popieram zasad tej religii, to nie traktuję tej znajomej inaczej przez sam fakt. A jak wygląda sytuacja w Polsce?

- Dlaczego nie bierzecie ślubu kościelnego?

- Czy on/ona jest świadkiem Jehowy?

- Przecież ślub cywilny to nie ślub!

Ingerencja w kwestie wiary jest ogromna... Co odpowiedzieć ma owa Para Młoda, by usatysfakcjonować pytającego, skoro zwykłe: Taka jest nasza decyzja nie pomaga? Kolejny raz nie ma jakiegokolwiek szacunku dla decyzji podjętych przez PM. 

Innym pytaniem, które powoli zaczyna być już do mnie kierowane, jest: Kiedy dzieci? Zawsze, gdy je słyszę, czy w kierunku do mnie, czy innej osoby, zaczynam się zastanawiać, czy osoba, która je zadaje żyje w innym niż ja świecie, czy też jest na tyle bezczelna. Myślałam, że już dawno skończyły się czasy, w których 16-letnia dziewczyna miała świadomość, że jej życie będzie polegać tylko na rodzeniu dzieci i zajmowaniu się domem. Kobiety mają w dzisiejszym świecie coś do powiedzenia, zajmują ważne stanowiska, robią kariery... A w dalszym ciągu istnieje powszechna presja otoczenia do posiadania potomstwa. A co jeśli któraś kobieta nie czuje takiej potrzeby? Traktowana jest jak wyrzutek społeczeństwa, osoba bez uczuć. Dzisiejszy świat nie jest już tym samym, co kiedyś, coraz więcej par zmaga się z bezpłodnością, więc może nie dokładać nikomu zmartwień i smutku, pytając o tak intymną kwestię. Pewne pytania warto jest zostawić tylko dla siebie. Niezależnie od powodów obu decyzji jest ona tylko i wyłącznie sprawą konkretnej pary i moim zdaniem tych pytań w ogóle nie należy wypowiadać.

Zdaję sobie sprawę, że poruszyłam wiele trudnych dla polskiego społeczeństwa kwestii. Chciałabym, by mój blog był miejscem, w którym mogłybyśmy porozmawiać również na tematy, które nas trapią. Jeśli tylko macie taką ochotę, zachęcam Was do opowiedzenia, z jakimi nieprzyjemnymi sytuacjami ze strony otoczenia zmagaliście się w trakcie przygotowań ślubnych. A może jesteście właśnie w tym momencie życia, a podejście najbliższych doprowadza Was do szału? 

Podzielcie się swoją historią w komentarzu!